“Ik heb door kamers gelopen waar beloften stierven, echo's van de waarheid die van binnen verbrijzeld achterbleven.”

Ik heb door kamers gelopen, stil en zwaar,  
waar beloften stierven als vallende veren,  
hun schaduwen vegen langs afgebladderde muren  
waar stemmen fluisterden van ooit en nooit meer.

Verzonken in stof op vergeten tapijt  
lagen zinnen te wachten, halfuitgesproken,  
nog warm van hoop, maar door tijd verstild,  
droomdraden broos in het kelken van ogen.

In het midden hurkt de waarheid,  
kil in haar scherven van glas,  
een echo vermaalt haar tonen  
tot splinters die snijden, zacht maar genadeloos.

Ik heb geluisterd naar ademloze deuren—  
hoe zacht hun hinges kermden om verlossing,  
en in elke kamer liet ik een deel van mezelf,  
een antwoord in stilte, bevroren in verlies.

Want waar beloften sterven blijft alleen  
de haperende melodie van wat eens mocht zijn.  
De kamers zwijgen, ik stap verder naar buiten  
met gebroken waarheid, hervonden in mijn pijn.

Create Your Own Poem | Recent Poems